Woensdag 23 juli 2014 Reykjavik

'You may think we are gonna drive to Iceland, but that's not the case' vertelde onze piloot wanneer we al enige tijd rondjes reden over Schiphol. Met enige vertraging stegen we dan toch op, op weg naar IJsland.
Na een lichte stuiter landden we en gingen we naar de autoverhuur, waar onze auto al klaar stond. Een stevig uitziende, bruine, vierwielaangedreven auto waar alles in paste (soms een beetje knus) werd de komende 2 weken onze grote vriend. Vanuit hier reden we naar Alex Motel om onze handdoeken en beddengoed op te halen voor we naar het hotel reden. De eerste indrukken van IJsland waren mossig groen en vooral heel veel lava stenen. Bij het hotel aangekomen moesten we even kijken hoe de auto geparkeerd werd zonder dat er een kans was dat de deuren eruit geblazen werden (ja dat kan schijnbaar echt!).

Alle spullen hebben we in de kamer gezet voordat we Reykjavik in trokken. 167.000 Inwoners heeft Reykjavik (300.000 inwoners zijn er in heel IJsland) maar waar ze allemaal waren? Onderweg kwamen we Höfdi tegen, een huis waarin in 1986 de top tussen Gorbatsjov en Reagen plaats vond.
Golfplaten huizen in felle kleuren en vervallen huizen sierden de straten. Wanneer je om deze huizen heen keek stonden daar achter de mooiste, grootste en modernste huizen. Het idee van een metropool kwam langzaam op wanneer we de drukke winkelstraat naderden. Deze liepen we toch nog even voorbij om de Hallgrimskerk te zien. De bekendste en grootste kerk van IJsland. De vorm van de kerk deed aan basaltkolommen denken en daar zijn de IJslanders gek op. Vanuit hier gingen we via de winkelstraat opzoek naar een restaurant. Maar dat kon natuurlijk niet zonder eerst allerlei winkels in te gaan. Geweldige home decoratie spullen en geweldige by Nord kussens. Veel toeristenwinkels, maar nog veel meer outdoor winkels waren er te vinden in de Laugavegur. Terwijl de straat vol toeristen was, kwamen ook steeds meer locals die een plaatselijk cafe indoken dat versierd was met oude coca cola platen en een Marylin Monroe. De straten waren geverfd in gekleurde vlakken en alleen fietsers en voetgangers mochten hier nog komen. Gekleurde bankjes stonden langs de weg en er stond zelfs een evenwichtsband waar je zo overheen mocht lopen. Zo'n grote stad voelde zo klein, gezellig, kleurrijk en cultureel. Ook al was je hier een vreemde, je voelde je meteen thuis. Dat was ook iets waar de locals bekend om stonden: ze waren altijd gastvrij. Terwijl we langs regenpijpen liepen die helemaal met breisel omhult waren, vonden we dan ook echt een hemels restaurant genaamd Vegamot. Ze hadden hier burgers, pizza's, mexicaans en noem het maar op. Quint bestelde een Health Burger en ik een Burito Chicken en halverwege de maaltijd wisselden we van bord. Wauw, echt wauw wat een heerlijk eten! Helaas paste er met alle wilskracht van de wereld geen toetje meer bij, maar echt als jullie ooit in Reykjavik komen dan moet je daar gaan eten!

Terwijl we bijna rollend terug naar het hotel gingen, kwamen we langs allerlei woonwijken en werd het verschil tussen de huizen nog groter. Verschillende huizen zagen we waar de kozijnen er bijna uitvielen en waar de regenpijpen ontbraken. Terwijl andere huizen juist in een vrolijke kleur geverfd werden waar wij bij staan!

In het hotel aangekomen lagen we alle vijf al snel in bed. Heerlijk te slapen.... tot het brandalarm af ging. Slaperig stak ik mijn hoofd om de deur en iemand schreeuwde dat ik naar beneden moest gaan. Quint en Tijn schreeuwde ik snel wakker en terwijl ik Tijn vasthield, renden we met z'n drieën de trappen af vanaf de zesde verdieping. Beneden aangekomen stond daar het halve hotel buiten, ik in pyjama en op blote voeten... Alleen papa en mama waren nergens te vinden. Toch ze maar eens bellen, zaten ze nog op hun hotel kamer… Wanneer ze beneden aankwamen bleek al vrij snel dat het alarm af was gegaan doordat iemand uitgebreid deo opspoot... Maar niemand van de medewerkers kwam dat melden hoor, erg fijn. Na het loze alarm gingen we weer lekker slapen, eindelijk.