Vrijdag 25 juli 2014 Pingvellir

Bergen van rond de 1000 meter verschenen in het landschap. De bruinrode weg, een platgereden stuk grond, vol hobbels en kuilen, strekte zich voor ons uit. Hier en daar vloog een klein vogeltje een stukje voor de auto uit, terwijl in het landschap een groepje paarse bloemen groeide. Uitgestrekte lava vlaktes verschenen om ons heen en terwijl de bergen steeds groter en immenser werden, voelde ik me steeds nietiger. Alleen op de wereld, maar dan met ons vijven en onze auto.

Vanochtend vierden we eerst mama’s verjaardag en met een hele stapel cadeautjes begonnen we onze dag. We ontbeten lekker en helemaal uitgerust gingen we op pad. Er stond voor vandaag maar één ding op de planning: Landmannalaugar. Een rit van ruim drie uur, over hobbels, kuilen en rivierbeddingen. Het landschap veranderde keer op keer en de bergen lieten je nietig voelen. Of zoals Quint zei: 'Ik voel me kleiner als een muis tegenover een olifant'. De omgeving liet je met open mond rond kijken en voor de eerste keer door zo'n grote rivier rijden maakte dat je wel even gespannen in je stoel zat.

Wanneer we aankwamen onder aan de Landmannalaugar waren we al behoorlijk door elkaar geschut en helemaal klaar om een route te 'lopen'. (Lees klauteren met handen en voeten soms). Een behoorlijk stuk hadden we al gelopen wanneer we weer bij heet water bronnen kwamen. De zwavelgeur kwam je onmiddellijk te gemoed, net zoals het gele gesteente om je heen. Vervolgens liepen we verder over een lavaveld genaamd Laugahraum dat aan de voet van de gekleurde berg Brennisteinsalda ligt. We beklommen de 943 meter hoge Brennisteinsalda en wauw wat was daar een uitzicht! De top wordt Blahnukur genoemd en die was geweldig mooi. Veel obsidiaan (zwarte half edelstenen, ookwel vulkanisch glas genoemd) was er te vinden en met een rugzak vol stenen begonnen we aan de terugweg via de achterzijde van deze berg. Brennisteinsalda is de hoofdkrater die zijn lava in Laugahraum heeft verspreid. Deze lava stroomde in de 15e eeuw het dal in.

Na de tocht van ruim drie uur hadden we in het dal warme chocolademelk in een Amerikaanse oude schoolbus gekocht. Heerlijk! Vervolgens gingen we terug naar de auto en begonnen we aan onze terugweg over de F208 Fjallabaksleid Nyrdi, iets minder spectaculair was deze weg vergeleken met die van vanochtend. Geen rivieren moesten we oversteken om weer terug op de geasfalteerde weg te komen.
Helemaal moe maar voldaan kwamen we 's avonds laat terug in ons huisje waar we heerlijk macaroni aten voordat we gingen slapen.