Vrijdag 1 augustus 2014 Mývatn

Vanochtend vertrokken wij naar lake Mývatn, waar we eerst een wandeling hebben gemaakt over het schiereiland Höfđi. Hier zaten ontzettend veel vogels en nog meer muggen. We dachten gisteren al veel muggen gezien te hebben, maar dat was hierbij niks. Overal waren muggen, hele zwermen vlogen rond en binnen no time zaten er honderd op je. Echt gewoon bah. Gelukkig steken ze bijna nooit en verdwenen ze wanneer je uitgebreid met je armen ging schudden. Na verschillende vogels en eenden gespot te hebben begon het te druppen. De groene omgeving ging ergens een beetje lijken op een regenachtige Nederlandse dag. Overal hingen druppels aan takken en bladeren en de geur van regen (petrichor) steeg op. In het meer waren Klasar te zien, grillige rotsformaties, en ook hier zag je weer allemaal vormen in.
We beklommen in de stralende zon de Hverfell, een 2500 jaar oude, uit as opgebouwde, ringvormige explosiekrater. Het was een behoorlijke klim om op de krater rand te komen, maar wauw wat zag dat er indrukwekkend uit! We besloten om om de krater heen te lopen. Na enige tijd begon het te hagelen. Steeds meer windstoten en grote hagelstenen verschenen. Toen Tijn bijna wegwaaide en bij Quint naar eigen zeggen zijn neus eraf geslagen was door de hagel, besloten we terug te keren naar de auto. Bij de auto was het natuurlijk weer stralend weer, maar boven de explosiekrater zagen we nog steeds een donkere wolk.

We vertrokken naar Grjótagjá waar twee grotten waren waarin men kon badderen. Eén grot was voor de mannen en de andere voor de vrouwen. In de jaren '70 steeg de watertemperatuur plotseling naar 70°C en daarmee hield het badderen op.

We reden verder langs lake Mývatn naar Hverier. Hier was een solvatorenveld. Een veld vol met sulfaat. Het wordt in de volksmond ook wel Námaskarđ genoemd en staat bekend om zijn kokende modderpoelen en hete zwavelbronnen. Grote bellen grijze modder verschenen, die met een luidde plop uit elkaar spatten. De omgeving bestond uit mooie bruin, rood tinten en het grijze van de modder en het gele van de sulfaat staken vormen een mooi contrast. Er waren rotsjes (oude boorgaten met stenen erop) waar al fluitend enorme hoeveelheden stoom uit kwam. Op 1000 meter diepte was het daar namelijk al 200°C! De stinkende zwavel (rotte eieren) lucht omringde ons, maar de omgeving was schitterend. Omdat het weer begon te stortregenen vluchtten we snel naar de auto. We besloten een stukje verderop te gaan kijken waar we het zonnetje wel zagen schijnen. Zo kwam het dat we binnen een half uur op de Víti krater stonden. Eerst zijn we langs het Krafla systeem gereden. Een systeem om op natuurlijke manier water te verwarmen en vervolgens te verspreiden naar verschillende steden. Het water wordt verwarmd door de Krafla vulkaan.
De Víti krater was ook een explosiekrater die ontstaan was in 1724. Schitterend rood kleurde de binnenkant en het felblauwe water wat in de krater lag, stak fel af. De zon liet een spoor van glinsteringen achter in het water. De kraterrand was modderig en plakkerig en al snel vormde zich een extra zool van modder onder mijn schoen. Via een omweg kon je volledig rond de krater lopen en daarom stonden we opeens naast een verwarmd riviertje en staken we deze over door van steen naar steen te gaan. Er stonden waarschuwingsborden dat je niet van de paden mocht omdat daarbuiten de grond veel te heet is. De omgeving had een gele kleur en de sulfaatgeur bereikte onze neus weer. We verwonderden ons er over dat we een stuk eeuwige sneeuw zagen liggen bovenop de hete grond. We liepen weer omhoog, 3 cm langer door alle modder en klei onder onze schoenen en kwamen bij een afgezonderd stukje water in de Víti krater. In dit helderblauwe water dreef gewoon een ijsschots, heel apart om te zien. We liepen verder om de krater heen en daalden weer af naar de auto. Op onze sokken reden we terug naar Námaskarđ, het solvatorenveld. Hier was het nu ook droog en we bekeken de rest van het veld. Ondertussen verwonderde ik me over alle zwarte leggings. In Nederland wordt misschien geklaagd over vrouwen in een witte legging, maar hier in IJsland spannen ze de kroon met hun zwarte leggings. Werkelijk waar iedereen draagt ze. Zónder broek of tuniek erover. Dik of dun, thuiszittende, moeder, oma, vakkenvuller en boerin. Iedereen! Het is gewoon onbeschrijfelijk. Jullie zouden het eigenlijk zelf moeten zien.

We reden verder langs lake Mývatn en spotten nog wat vogels voordat we boodschappen deden en naar huis gingen; lekker eten en daarna slapen. Maar eerst gingen de heren beurtelings uitgebreid in de stoomcabine zitten. Toen we in bed lagen ging ons privé concert in de vorm van het brandalarm af van alle stoom. Deze vakantie hebben wij iets met brandalarmen...