Dinsdag 5 augustus 2014 Húsafell

Vanochtend reden we al vroeg richting de grootste lava cave van heel IJsland. Onder begeleiding van een gids en een groep gingen we hier in. We kregen eerst instructies voordat we de auto in stapten om achter de gids aan te rijden richting de 'echte' cave. We reden over een uitgestrekt lavaveld van wel 52 kilometer lang. Over de zwarte lava stenen lag een dunne, lichtgroene laag mos. Echt IJslands mos, iets waar je in Nederland veel voor betaald om een klein stukje in je kerststukje te kunnen stoppen en wat hier overal groeide. Ergens bijna in het midden stopten we en stapten we uit. Van de gids kregen we een helm met lamp, we trokken handschoenen aan en trokken de sjaals voor onze neus op. Hoewel het buiten om te stikken was, zal het daar beneden erg snel afkoelen vertelde de gids ons. Het werd mij niet helemaal duidelijk of het grottenstelsel waar we dadelijk ingaan er al was vóór de vulkaanuitbarsting of dat het ontstond daardoor. Er was ooit, iets meer dan 1000 jaar geleden, een grote vulkaanuitbarsting geweest. De lava vloeide heel rustig, bijna als water, over deze vlakte. Vandaar dat het zo'n uitgestrekt veld werd zonder grote rotsen en keien. Ondertussen stroomde dus ook dit gangenstelsel vol en terwijl dit aan het afkoelen was, kwam er opeens een enorme, ijskoude wind aan. Zodra dat in contact kwam met het nog warme, stroperige lava bevroor dit. Wanneer we een hele klimtocht achter de rug hadden en we in de grot stonden, zagen we dit terug op het plafond. Hier hingen namelijk lavadruppels aan, bevroren door die wind. Het was alsof je een stuk chocola had wat aan het smelten was en waar druppels vanaf vielen, zo zag het eruit. Een heel plafond vol. De gids vertelde dat in de periode 1972 en 1992 deze grot/ dit gangenstelsel niet begaanbaar was doordat het bevroren bleef. Elk jaar in de winter loopt het hier helemaal vol ijs en elke zomer smelt dit weer. In die twintig jaar waren de zomers echter nooit warm genoeg geweest om het ijs te doen smelten, waardoor het twintig jaar dicht was geweest. Toen het ijs weer smolt bleek dat de grot ontzettend goed bewaard was gebleven. Er was wel iets raars gebeurd in die twintig jaar. De grootste stalagmiet van de hele wereld stond hier, ruim 1,50 meter hoog. Nadat al het ijs weer gesmolten was, was ook opeens die stalagmiet weg... Het was nog steeds een raadsel hoe en wanneer die stalagmiet ooit meegenomen was. We klommen verder en zagen ijsstalagmieten. Deze ontstonden doordat druppels van het plafond op de grond vielen, hier bevroren ze meteen en zo ontstond een stalagmiet. IJslanders zeggen dat hier ijselfjes wonen en wanneer die ijsstalagmieten smelten, zijn de ijselfjes ook vertrokken. De gids vroeg vervolgens of wij allemaal onze lamp uit wilden doen. Tot slot deed hij ook de zijne uit en het werd helemaal donker. Zo donker had ik het nog nooit gezien. Normaal wennen je ogen aan het donker en kun je silhouetten onderscheiden na enige tijd. Dat was hier niet het geval. Wanneer je een hand langzaam naar je gezicht bracht zag je het niet, je voelde hem je gezicht raken. Heel erg raar om dat te ervaren, dat iets zo donker was dat je letterlijk geen hand voor ogen ziet. De gids vertelde dat er resten van een vuur, schapenbotten en een ketting gevonden zijn in een kleine grot een stuk hoger in de muur. Het was nog steeds een raadsel hoe daar ooit een vrouw gekomen was, zo hoog, en met een schaap. Wat het nog raadselachtiger maakte was hoe ze het heeft kunnen vinden, zo in het donker. We klommen nog een stuk verder op handen en voeten en zagen nog een aantal ijsformaties staan. Toen was het tijd om terug te keren en ik voelde me net een aapje wanneer ik terug over alle losse rotsen klom. Boven, terug in het daglicht aangekomen, was het erg warm en snel gingen de handschoenen uit en de sjaals af. We maakten nog een foto voor we een stuk verder reden in hetzelfde lavaveld. Hier waren nog vijf stukken van grotten te zien en we wandelden ruim een uur rond om deze te bekijken. Onderweg liepen we over een turfachtige grond die helemaal mee veerde wanneer je erop stond. Bijna een minitrampoline was het!

We reden via een hobbelige weg terug naar ons huisje voor een laatste middagje niks doen. Een beetje gelezen, getut en daarna lekker gegeten. We sloten de dag af met zijn allen in de hottube waar we heerlijk de bubbels aan hadden gezet.

Ons laatste nachtje begon. Om half 1 vannacht vertrokken we richting het vliegveld en morgenvroeg om half 6 stijgen we op.

3519 Kilometer hebben wij gereden in twee weken. We hebben ontelbaar veel watervallen gezien en kennis gemaakt met het land van de lava, gletsjers en regenbogen. We hebben twee geweldige boottochten gemaakt en schitterende uitzichten gehad. 2300 Foto's zijn er gemaakt om alle mooie dingen vast te leggen en helemaal uitgerust en ondersteboven van dit land vertrekken we. Wauw.