Woensdag 18 maart 2015, dag 2

Vandaag begonnen we met stadstour deel 2! Met een gondel gingen we naar Roosevelt Island. Een super mooi uitzicht had je terwijl je boven New York zweefde! Uitgestrekte rivier, heel veel gele stippen op straat, tuinen op de daken van huizen. Een andere kant van New York bijna. Op Roosevelt Island was niet heel veel te doen, maar een uitgebreide fotosessie met een niet zo schuwe eekhoorn was een goede tijdsbesteding. Met een heerlijke blueberriemuffin ging ik weer terug naar het vaste land. Vanaf daar liepen we langs het Empire Statebuilding, de Flat Iron Building, Rockefeller en gingen we naar de St. Pauls Cathedral. Heel apart om zo'n gtote kerk gepropt te zien staan tussen twee nog veel grotere gebouwen. Hij leek er behoorlijk klein door, terwijl het toch tot de grootste kerken ter wereld behoort! Met zijn 110 meter hoogte en 58 meter breedte is het eigenlijk ook een reusachtig gebouw. Van binnen waren er reusachtige glas-in-lood ramen die hele bijbelse verhalen lieten zien en overal kon je een kaarsje aansteken.
Weer gingen vanaf hier verder naar een verslavingskliniek die naast Union Square gelegen was,  maar totaal niet opviel. De ingang moest je zoeken en een lift bracht je vervolgens naar de zevende verdieping waar de kliniek dan echt was. Wat de kliniek zo bijzonder maakte, was dat ze iedereen die verslaafd is aan een middel helpen. Dit in tegenstelling tot veel andere klinieken die alleen maar bepaalde klasse van de samenleving willen behandelen of het heel erg een prive kliniek maken met gigantische prijzen. Ze vertelden hoe zij te werk gingen en hoe weken er voor patiënten uit konden zien. Patiënten slapen gewoon thuis en komen voor hun dagbehandeling hierheen. Opvallend is,  zei ze, dat er ook ontzettend veel advocaten, artsen etc zijn. Maar dat past niet bij je stereobeeld van een verslaafde dus verwacht je dat niet. We zaten in een ruime ruimte waar en van de oprichters en een medewerker gepassioneerd stonden te praten. Je vergat bijna dat het midden New York was, alleen de doorlopende stroom van getoeter en sirenes herinnerde je eraan.

In een coffeeshop bij Union Square (bekend van satc!) dronken we warme chocolademelk met heel veel slagroom. Geheel in jaren tachtig stijl met van die glitterachtige vierkante tafels, een slingerende bar en milkshakes. Wereldbollen op een plank aan de muur en een retro-achtig gevoel. Vanuit hier was het plan om naar MoMa (Modern Museum of Arts) te gaan, maar helaas mislukte dat en liepen we gewoon door New York te slenteren. Het tempo lijkt hier een heel stuk hoger te liggen, maar iedereen is vriendelijk. Knikt je beleefd toe en wil altijd helpen met de weg (gelukkig!).
We moesten om half 6 in het hostel zijn voor een gospeltour naar Harlem. Een al behoorlijk oude gids haalt ons op en zijn ogen stralen wanneer hij verteld over New York. Hij lootst ons door de keuring bij de kerk en we mogen naar binnen. Wanneer we binnen lopen word ik overspoeld met een warm gevoel. Vriendelijke mensen knikken en kijken ons aan. Een kerk zoals ik nog nooit gezien heb. Groots, maar vooral warm en vriendelijk. Na een tijd barst er een gezang uit waarbij ik alleen nog maar kan denken: wauw. Krachtige stemmen, vrolijk klappende handen en stralende mensen. Het is schitterend. Het is overweldigend. Ik word erdoor gegrepen en ga met ze mee, op in het gezang. Ik voel hoe deze mensen de liefde voelen en delen en het is bijzonder om daar nu deel van uit te maken. Het is precies als in films. Maar dan nog grootser en meeslepender. Nog helemaal vol van wat we net gezien hebben nemen we de metro terug richting ons hostel. We halen een pizza slice (gehakt en peperoni, hmm) en voegen ons gauw bij de rest van de groep waar we beginnen aan een psychologie New York quiz.