Maandag 28 juli 2014 Egilsstadir

Vandaag had ik voor het eerst iets ruws, groots, krachtigs, wild, bijzonder en tegelijk iets zo ontzettend vredigs gezien. Een donkerblauw gletsjermeer dat overging in met bergen gehulde witte mist. De wolken die laag hingen en een natte waas achterlieten op alles wat het tegenkwam. Met daar tussenin reusachtige ijsschotten, afgebroken van de naastgelegen gletsjer. Groter dan je je ooit zou kunnen voorstellen, terwijl je maar 10% van een ijsschots echt zag. Een witte kleur had de bovenkant van de schots door de zuurstof uit de lucht. Vredig dobberden ze over het meer richting de oceaan. Maar ondertussen zorgden ze voor een groots spektakel door alle kleuren blauw waarin ze verschenen. We vaarden langs een donkerblauwe ijsschots, een ijsschots die volgens de gids nog geen half uur geleden van de gletsjer was afgebroken en daarna was omgevallen op zijn kant. Die mooie donkerblauwe kleur zat oorspronkelijk diep verborgen in het meer. Terwijl we langs ijsschotsen vaarden in allerlei blauwtinten verbaasde ik mij over de vormen. Alsof het ijssculpturen waren, zo apart en sierlijk zagen sommige eruit. De kleuren blauw liepen zo in elkaar over, wazig gemaakt door de wind, dat foto's maken bijna niet meer ging. Alleen nog maar achterover leunen en genieten van wat je zag. Vogels vlogen laag en streken vervolgens neer op een ijsblok. Nu leek alles zo vredig en rustig, maar ons werd verteld dat we absoluut niet in de buurt wilden zijn wanneer een ijsschots afbrak of nog erger omviel. Een reusachtige golf zou dan te voorschijn komen die alles in de buurt meeneemt. Wanneer je geluk had zie je zelfs zeehonden, maar voor ons bleef het bij de schitterende ijsschotsen.

We begonnen vanochtend met het bezoeken van de Fjadrargljufur kloof in de rivier Fjadra. Een onwijs diepe kloof waar de rivier wild tegenaan klotste. Wij stonden op het puntje van een rots en terwijl de regen ons door en door nat maakte, stonden wij allemaal foto's te maken. Onderweg naar Kirkjubærjarklauster kwamen we rijkelijk begroeide lavavelden met mos tegen. Allerlei tinten dik groen mos hingen over de rotsen en het zag er sprookjesachtig uit. Kirkjubærjarklauster was eerst een kerk bij een boerderij (boerderij is bær) en later kwam er een klooster bij (klooster is klauster). Op de plek van het klooster stond nu een monument van twee nonnen. De ene non had zich met mannen opgehouden en de andere non had nare dingen gezegd over de paus. Beide nonnen werden verbrand en begraven. Na een tijd vonden ze bloemen op het graf van de non die had kwaadgesproken over de paus. Het Lutherse geloof kwam toen tot de conclusie dat ze toch niet zo kwaad was en die hebben haar toen onschuldig verklaard. Helaas wel een beetje te laat...

We wilden nog een 17e eeuwse kerk bezoeken maar deze was opeens privé bezit en bezoeken was helaas niet mogelijk. Het ging om een kerk gebouwd van turf, die door de grasmat als dak en de natuurlijke stenen helemaal opging in het landschap. We vervolgden onze weg naar Skaftafell, een nationaal park. Hier hebben we Svartifoss bezocht. Een 20 meter hoge waterval met basaltformaties. Het was de zoveelste waterval, maar toch was ook deze weer totaal anders dan alle anderen. Dikke zwarte basaltstenen lagen/hingen in lagen om en achter de waterval.
Na een lange wandeltocht rondom de waterval gemaakt te hebben, keerden we terug naar de auto om naar Jökulsárlón te rijden. Het mooiste gletsjermeer dat op sommige plekken 190 meter diep was. Een totaal oppervlakte van 15 km^2. Met een zodiacboot gingen wij het water op en hoe geweldig dat was kun je hierboven lezen.

We moesten vervolgens nog zo'n 300 km rijden voordat we in ons huisje Hjartarstađir aankwamen. Meteen was het tijd om te gaan slapen.