Dinsdag 29 juli 2014 Egilsstadir

Vandaag hadden we een heerlijke tutdag. Was ook wel even nodig om bij te komen van alle drukke dagen. Op ons gemakje stonden we op en brunchten we voordat we naar Seydisfjördur vertrokken. Vroeger was het een vissersdorp langs de kliffen. Inmiddels werd het dorp bezet door kunstenaars en andere creatieve mensen. Tegenover de haven, waar de boot vanuit Noorwegen aankwam, zat een klein cafeetje genaamd Kaffí Lara. Heerlijke worteltaart, appeltaart en chocoladetaart kregen we hier, samen met een warme kop thee. Hoewel de bediening iets minder was, smaakte het allemaal heerlijk en konden we even bijkomen van de grote regenbui. Het dorpje had een mooie kerk en vele gekleurde huizen, toch leek het behoorlijk uitgestorven. In de winkeltjes was niemand te zien en de bus vol toeristen die later aankwam, zorgde voor de bezetting van sommige cafés. Toch vond ik het er ontzettend knus uitzien. Ik zou er alleen nooit kunnen wonen...
We gingen lekker uitgebreid boodschappen doen en namen euroshopper (met Nederlandse beschrijvingen! ) mee voor vanavond.

Na de pizza stapten we weer de auto in en reden naar Husey, in de hoop zeehonden te spotten. Onderweg kwamen we een mooi rood kerkje tegen uit 1851 met luikjes genaamd Kirkjubær. Vervolgens zagen we nog een kerkje uit de vikingtijd wat ze hadden gereconstrueerd aan de hand van gevonden resten. Hij bestond uit turf en het dak was een grasmat waardoor het helemaal opging in de natuur. Aan de zijkanten van de kleine ruimte stond een lange bank en achterin was een klein altaar. In vier stappen was je door de hele kerk en al snel reden we verder op zoek naar zeehonden. Opeens zagen we een kolonie van zo'n 23 zeehonden liggen aan de andere kant van de rivier. Helaas werd er nog steeds op ze gejaagd waardoor er nu nog maar weinig zeehonden over waren. Twee zeehondjes lagen in het water, ze gingen kopje onder en draaiden rondjes terwijl ik ze op de foto probeerde te krijgen. De anderen lagen in allerlei mogelijke houdingen op het land een beetje lui te wezen. We reden verder in de hoop dat we er meer zagen, maar helaas. Nog even gingen we terug naar de kolonie en met verrekijkers zagen we ze van dichtbij. Wat een schattige dieren! Na een tijdje begon het steeds kouder te worden en harder te waaien. Voorzichtig met de autodeuren stapten we weer in en gingen terug naar ons huisje.